Tadeusz Malinowski (generał)

Wojsko i służby mundurowe

Tadeusz Malinowski to postać o wybitnym dorobku wojskowym, urodzony 14 lipca 1888 roku w Wadowicach. Jego życie zawodowe rozwinęło się w czasie, gdy Polska potrzebowała silnych przywódców.

Malinowski był generałem brygady Wojska Polskiego, a jego działania miały istotne znaczenie dla kształtowania sił zbrojnych kraju. Od 1936 roku był również członkiem Komendy Naczelnej Związku Legionistów Polskich, co podkreśla jego zaangażowanie w obronę polskich wartości.

Jego biografia zakończyła się 4 maja 1980 roku w Londynie, gdzie zmarł, pozostawiając po sobie silny ślad w historii polskiego wojska.

Życiorys

W Krakowie Tadeusz Malinowski rozpoczął swoje studia prawnicze, a jego zaangażowanie w życie społeczne zostało uwiecznione poprzez przynależność do Polowych Drużyn Sokolich. Jego wojskowa kariera zaczęła się w sercu Legionów Polskich, w których służył od sierpnia 1914 do lipca 1917. Początkowo był przypisany do 2 pułku piechoty, a w listopadzie 1916 roku uzyskał awans na podporucznika. Po bitwie kaniowskiej, z powodu zawirowań wojenny, został internowany przez Niemców. Z internowania udało mu się zbiec, udając się do Kijowa, skąd przedostał się do Francji. Tam, już w stopniu kapitana, objął stanowisko szefa Oddziału Organizacyjnego Armii generała Hallera.

1 czerwca 1919 roku Malinowski został awansowany na podpułkownika. Następnie, 2 sierpnia 1919 roku, mianowano go szefem Sekcji „Z” w Departamencie I Mobilizacyjno-Organizacyjnym Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Jego zadania obejmowały zjednoczenie Wojsk Polskich sformowanych za granicą z armią krajową oraz rozwiązanie kwestii związanych z likwidacją armii gen. Hallera. 11 czerwca 1920 roku uzyskał formalne zatwierdzenie w stopniu podpułkownika, realizując obowiązki szefa Biura Prezydialnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. W letnich miesiącach tego samego roku był zaangażowany w Sztabie Armii Ochotniczej.

Od sierpnia do grudnia 1920 roku pełnił funkcję szefa sztabu 2 Dywizji Piechoty Legionów. Jego aktywność kontynuowana była do 1923 roku, zajmując stanowisko szefa Oddziału V Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych, a potem Oddziału V Sztabu Generalnego. 3 maja 1922 roku zweryfikowano go w stopniu podpułkownika, z datą starszeństwa 1 czerwca 1919 roku oraz 61. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 2 listopada 1923 roku, w celu doskonalenia swoich umiejętności, został odkomenderowany na jednoroczny kurs w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie.

Po ukończeniu kursu, 31 marca 1924 roku awansował na pułkownika, uzyskując 12. lokatę w korpusie oficerów piechoty. 15 października 1924 roku przydzielono go do dyspozycji Ministerstwa Spraw Wojskowych. Z dniem 1 marca 1925 roku objął dowództwo w 52 pułku piechoty w Złoczowie, a 17 marca 1927 roku mianowano go dowódcą piechoty dywizyjnej 21 Dywizji Piechoty Górskiej w Bielsku. Następnie, 15 stycznia 1930 roku, Prezydent RP powierzył mu dowództwo 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Gnieźnie.

10 listopada 1930 roku Tadeusz Malinowski został awansowany do stopnia generała brygady przez Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego, z datą starszeństwa od 1 stycznia 1931 roku oraz 2. lokatą w korpusie generałów, co stanowiło istotny moment w jego karierze. W marcu 1936 roku powierzono mu rolę zastępcy szefa Sztabu Głównego, a oficjalne potwierdzenie nominacji miało miejsce 15 kwietnia 1936, zastępując płk. Macieja Bardela. Jako kierownik Sekretariatu Komitetu Obrony Rzeczypospolitej, Malinowski odegrał kluczową rolę w dalszych losach kraju.

Po kampanii wrześniowej znalazł się we Francji, gdzie zaangażował się w prace Komisji Ewakuacyjnej Rodzin Ministerstwa Spraw Wojskowych. Ewakuacja do Wielkiej Brytanii przyniosła mu dalsze obowiązki; pełnił funkcję szefa Biura do Spraw Rodzin Ministerstwa Obrony Narodowej, a od maja do października 1942 roku był I zastępcą wiceministra obrony narodowej. W następnych latach kierował Biurem Oświaty i Opieki nad Żołnierzami, a w latach 1945–1947 brał udział w pracach Komisji Doradczej Naczelnego Wodza oraz zarządzał Funduszem Społecznym Żołnierzy.

Malinowski pozostał w Londynie aż do końca swojego życia. 26 września 1946 roku został przez władze komunistyczne pozbawiony obywatelstwa polskiego, które przywrócono mu w 1971 roku. W okresie od 18 stycznia do 11 sierpnia 1954 roku pełnił obowiązki kierownika Ministerstwa Obrony Narodowej w rządzie Jerzego Hryniewskiego. Zmarł 4 maja 1980 roku w Londynie, a jego miejsce wiecznego spoczynku znajduje się w polskiej części cmentarza Gunnersbury (Sq. K, gr. 16 A.).

Ordery i odznaczenia

Oto lista odznaczeń i wyróżnień, które otrzymał Tadeusz Malinowski w trakcie swojej kariery wojskowej, dokumentująca jego zasługi oraz poświęcenie.

  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1921),
  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1938),
  • Krzyż Niepodległości (2 sierpnia 1931),
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922),
  • Krzyż Walecznych (przyznany czterokrotnie, w tym po raz 3 i 4 w 1921),
  • Złoty Krzyż Zasługi (18 marca 1932),
  • Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
  • Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
  • Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia,
  • Komandor Orderu św. Sawy (Jugosławia),
  • Komandor Orderu Legii Honorowej (Francja, 1937),
  • Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja, 1921),
  • Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja),
  • Komandor Orderu Korony Rumunii (Rumunia),
  • Oficer Orderu Korony (Belgia),
  • Order Krzyża Orła II klasy (Estonia, 1937),
  • Medal Zwycięstwa (międzysojuszniczy, 1921),
  • Odznaka pamiątkowa Sztabu Generalnego.

Przypisy

  1. Opracowanie stanu zachowania grobów rządowych w Wielkiej Brytanii [online], Fundacja "Pomoc Polakom na Wschodzie" im. Jana Olszewskiego [dostęp 20.04.2023 r.]
  2. M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  3. M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  4. Wysokie odznaczenia na Śląsku. „Polska Zachodnia”. Nr 314, 14.11.1938 r., s. 7.
  5. Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 286.
  6. Dekoracja polskich oficerów orderami Legii Honorowej. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 84 z 15.04.1937 r.
  7. Nominacja gen. Malinowskiego. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 88 z 17.04.1936 r.
  8. Związek Legionistów Polskich: 1936-1938 r. sprawozdanie Zarządu Głównego Związku Legionistów Polskich, Warszawa 1938, s. 34.
  9. Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 08.06.1922 r., Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 23.
  10. Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1717 z 28.05.1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 29, poz. 1208)
  11. Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1836 z 12.07.1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 29, poz. 1209)
  12. Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1987 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 39, poz. 1831)
  13. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 17.03.1927 r., s. 71.
  14. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21.01.1930 r., s. 1.
  15. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11.11.1930 r., s. 323.
  16. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 28.02.1925 r., s. 98.
  17. Decyzja Naczelnika Państwa z 12.12.1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 9, s. 268)
  18. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 23 z 23.06.1920 r., poz. 595.
  19. Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 83 z 06.08.1919 r., poz. 2939.
  20. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 26.
  21. Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 461.
  22. Dekret Wodza Naczelnego L. 3390 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 41, s. 1608)

Oceń: Tadeusz Malinowski (generał)

★★★★★
Średnia ocena:4.47 Liczba ocen:24