Stanisław Profic

---

Życiorys

Stanisław Józef Profic przyszedł na świat 4 grudnia 1896 roku w Wadowicach. Pochodził z rodziny Kazimierza i Krystyny z d. Luberda, która od najmłodszych lat kładła duży nacisk na wartości patriotyczne. Przed rozpoczęciem I wojny światowej aktywnie uczestniczył w działalności Drużyn Sokolich, co miało duży wpływ na jego późniejsze decyzje.

W trakcie konfliktu zbrojnego stanął w szeregach Legionów, jako żołnierz 3 pułku piechoty. Podczas swojej służby brał udział w walkach na froncie karpackim, będąc częścią II Brygady Legionów Polskich. W czerwcu 1915 roku odniósł rany w starciach pod Rokitną, co nie zniechęciło go do dalszej walki. 25 czerwca 1915 roku awansowano go na chorążego, a już 1 lipca 1916 roku na podporucznika w Legionach.

Po zakończeniu I wojny światowej, na podstawie reskryptu Rady Regencyjnej z 25 października 1918 roku, Profic został przydzielony do Wojska Polskiego, gdzie objął stanowisko podporucznika. W 1918 roku uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, walcząc w 2 pułku piechoty Legionów oraz 1 pułku piechoty Legionów. Po wojnie nie zrezygnował z kariery wojskowej, przechodząc weryfikację na stopień majora piechoty, uzyskując starszeństwo od 1 czerwca 1919 roku.

15 listopada 1922 roku został przydzielony z Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I do Powiatowej Komendy Uzupełnień w Warszawie, w której pełnił funkcję I referenta jako oficer nadetatowy 73 pułku piechoty. W czerwcu 1923 roku przeszedł do Wojskowej Kontroli Generalnej, gdzie pracował w Oddziale Kontroli Administracyjnej, a później w Korpusie Kontroli. Jego służba wojskowa zakończyła się 30 czerwca 1925 roku, kiedy to przeszedł w stan spoczynku.

W 1934 roku jego nazwisko figurowało w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień w Wilnie, z przydziałem mobilizacyjnym do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr III, co oznaczało, że był „przewidziany do użycia w czasie wojny”. Profic aktywnie działał także w środowisku byłych legionistów, a w 1931 roku wybrano go do prezydium Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny Województwa Wileńskiego.

Podczas mobilizacji w 1939 roku został powołany do służby czynnej. Niestety, po agresji ZSRR na Polskę, jego los się odmienił; trafił do niewoli sowieckiej i znalazł się w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku, w wyniku masowych represji, został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie. Jego ciało spoczywa w bezimiennej, zbiorowej mogile w Piatichatkach, gdzie od 17 czerwca 2000 roku utworzono oficjalny Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Stanisław Profic figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod numerem 4020.

W dniu 5 października 2007 roku, minister obrony narodowej Aleksander Szczygło, na podstawie decyzji nr 439/MON, mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika. Równocześnie awans ten ogłoszono 9 listopada 2007 roku w Warszawie, podczas uroczystości zatytułowanej „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Stanisław Profic był osobą, która zdobyła wiele wyróżnień i odznaczeń, potwierdzających jego odwagę i zaangażowanie w służbie dla ojczyzny.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7354,
• Krzyż Niepodległości (24 października 1931),
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie),
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928),
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.

---

Oceń: Stanisław Profic

---