Tadeusz Zapałowicz

Wojsko i służby mundurowe

Tadeusz Zapałowicz to postać o fascynującej biografii, urodzony 25 marca 1859 roku w Wadowicach, zyskał sobie szereg osiągnięć w dziedzinie medycyny oraz wojska. Jego życie zakończyło się 16 maja 1936 roku w Krakowie, gdzie na trwałe wpisał się w karty historii polskiej służby zdrowia oraz armii.

Jako lekarz i tytularny generał dywizji Wojska Polskiego, odegrał istotną rolę zarówno na polu medycznym, jak i wojskowym. Jego wkład w rozwój armii oraz opiekę zdrowotną jest niezwykle cenny i zasługuje na bliższe poznanie.

Życiorys

Urodził się jako syn Antoniego, który był lekarzem, oraz Olimpii z Kwiecińskich. W 1878 roku ukończył cesarskie i królewskie Wyższe Realne Gimnazjum w Wadowicach oraz Wydział Medycyny Uniwersytetu Wiedeńskiego. W trakcie nauki w gimnazjum chodził do tej samej klasy z Wojciechem Dobija, który później awansował na generała brygady.

1 października 1884 roku wstąpił do zawodowej służby w c.k. Armii, a 21 marca 1885 roku uzyskał doktorat wszechnauk lekarskich. W okresie od czerwca 1886 do marca 1887 roku pełnił obowiązki lekarza c.k. 7 Pułku Huzarów w Debreczynie. W 1901 roku został mianowany szefem sanitarnym 18 Dywizji Piechoty w Pradze, a trzy lata później objął to samo stanowisko w Dywizji Kawalerii Jarosław w Jarosławiu.

W latach 1914-1917 był szefem sanitarnym X Korpusu w Przemyślu, a 1 maja 1917 roku otrzymał awans na generała lekarza sztabowego (niem. generalstabsarzt) i jednocześnie został szefem sanitarnym Twierdzy Kraków oraz komendantem Szpitala Garnizonowego Nr 15.

22 lutego 1919 roku przyjęto go do Wojska Polskiego w stopniu generała majora lekarza. Służył jako szef sanitarny w Dowództwie Okręgu Generalnego „Kraków”. 1 maja 1920 roku otrzymał zatwierdzenie w stopniu generała podporucznika z datą starszeństwa 1 kwietnia 1920 w Korpusie Lekarskim. Z dniem 1 kwietnia 1921 roku przeszedł w stan spoczynku w stopniu generała podporucznika lekarza.

26 października 1923 roku Prezydent RP, Stanisław Wojciechowski, zatwierdził go w stopniu tytularnego generała dywizji. Ponadto, w 1920 roku był członkiem Komitetu Wykonawczego Komitetu Obrony Państwowej w Krakowie.

Ostatecznie zmarł 16 maja 1936 roku w Krakowie, a jego ciało spoczęło w Wadowicach. Życie osobiste związane było z Ludmiłą z Wężowiczów, z którą doczekał się trzech córek: Marii (ur. 1895), Krystyny (ur. 1899) i Zofii (ur. 1902).

Przypisy

  1. Obrona państwa w 1920 roku, Warszawa 1923, s. 476.
  2. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 70 z 07.11.1923 r.
  3. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 2 z 15.01.1921 r.
  4. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 18 z 15.05.1920 r.
  5. Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 25 z 06.03.1919 r.
  6. Stopień generała lekarza sztabowego odpowiadał stopniowi generała majora. Stopień ten uzyskali również: Ignacy Link (1909), Zdzisław Hordyński-Juchnowicz (1911), Bronisław Longchamps de Berier (1911), Bronisław Majewski (1912), Leopold Terenkoczy (1915) i Aleksander Majewski (1917). Ponadto tytuł generała lekarza sztabowego uzyskali: Mikołaj Munk (1891), Eugeniusz Pokorny (1905), Konstanty Błachowski (1910), Henryk Wierusz-Kowalski (1910), Michał Martynowicz (1918).
  7. Gustaw Studnicki, Pierwsza wśród równych ... s. 347.

Oceń: Tadeusz Zapałowicz

★★★★★
Średnia ocena:4.49 Liczba ocen:12