Ludwik Izierski

---

Życiorys

Urodziny Ludwika Izierskiego miały miejsce 17 października 1873 w Wadowicach. Jego kariera wojskowa rozpoczęła się, gdy otrzymał awans na stopień nadporucznika audytora z datą starszeństwa 1 listopada 1900. W tym czasie pełnił służbę w Galicyjskim Pułku Piechoty Nr 77 w Przemyślu jako auditor. Wkrótce, bo już w 1902 roku, otrzymał awans na kapitana audytora 2. klasy, kontynuując pracę w tym samym pułku.

Przez następne lata, aż do 1913 roku, Izierski służył w Galicyjskim Pułku Piechoty Nr 57 w Tarnowie, gdzie również zajmował stanowisko audytora. W okresie mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, przeprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach, uczestniczył w akcjach, które miały miejsce w latach 1912–1913. W 1913 roku awansowano go na stopień majora audytora, a jeszcze w tym samym roku przeniesiono do cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej.

W 1914 roku objął stanowisko szefa Sądu Obrony Krajowej we Lwowie. W latach 1916-1918 był sędzią w Sądzie Dywizyjnym Obrony Krajowej, ponownie w Lwowie. 1 maja 1917 roku, awansował na podpułkownika audytora. Po zakończeniu I wojny światowej od 1 listopada 1918 pełnił obowiązki szefa Sądu Dywizyjnego Wojsk Polskich w Krakowie, a następnie objął przewodnictwo w kilku innych sądach wojskowych, w tym w Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr V.

Dnia 29 maja 1920 roku, zgodnie z decyzją, został zatwierdzony w stopniu pułkownika w Korpusie Sądowym, z datą wsteczną od 1 kwietnia 1920. W 1922 roku, po weryfikacji, uzyskał status pułkownika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919, zajmując 19. lokatę w korpusie oficerów sądowych. Niebawem po tym awansie został mianowany sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie.

Na przestrzeni swojej kariery, Izierski stawiał czoła poważnym oskarżeniom o nadużycie władzy, które dotyczyły jego czasów jako szefa WSO V, w oparciu o artykuły 101 austriackiej ustawy karnej oraz 104 wojskowego kodeksu karnego. W wyniku postępowania, Wojskowy Sąd Okręgowy Nr I w Warszawie, pod przewodnictwem pułkownika KS Ernesta Artura Marschalko, wydał wyrok uniewinniający. Jednak prokuratura wniosła zażalenie do Najwyższego Sądu Wojskowego, co doprowadziło do wyznaczenia rozprawy, która nie odbyła się z powodu żalu rodzinnego oskarżonego.

18 października 1924 roku, po rozpatrzeniu sprawy przez Najwyższy Sąd Wojskowy, który wysłuchał referatu pułkownika KS Stanisława Śliwieńskiego oraz wniosków prokuratora ppłk KS Pawła Kindelskiego, zatwierdził wyrok sądu okręgowego w całej rozciągłości. Po tych wydarzeniach, Izierski przeszedł w stan spoczynku, a w 1934 roku, jako oficer stanu spoczynku, był ujęty w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto.

W dniu 6 lipca 1946 roku Ludwik Izierski zmarł w Krakowie, a jego ostatnim miejscem spoczynku stał się cmentarz Rakowicki. Był żonaty i miał córkę.

Ordery i odznaczenia

Ludwik Izierski był wybitną postacią, która zdobyła uznanie za swoje zasługi. Poniżej przedstawione są nagrody i wyróżnienia, które otrzymał w ramach służby wojskowej:

• Krzyż Rycerski Orderu Franciszka Józefa z dekoracją wojenną,
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej,
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstążce,
• Złoty Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii,
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy,
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913.

Prawdopodobnie posiadał również Order Odrodzenia Polski jako dodatkowe odznaczenie za swoją służbę.

---

Oceń: Ludwik Izierski

---