Aleksander Migo

Jego edukacja artystyczna miała miejsce na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, gdzie studiował filologię polską. Swoją twórczość literacką Migo rozpoczął publikując w czasopismach takich jak "Kameny", "Życie Literackie", "Miesięcznik Literacki" oraz "Nowy Wyraz". Jego powołanie artystyczne w latach 1969–1971 było związane ze studencką grupą poetycką "Samsara". Aktualnie mieszka w Ozimku, w województwie opolskim.

W wierszach Migo odnajdujemy tematykę egzystencjalnego niepokoju, która manifestuje się poprzez przenikanie się światów emocjonalnego i materialnego. Mistrzowsko opisuje otaczające go przestrzenie oraz przedmioty, jak można zobaczyć w „Kantyczce optymistycznej” ze zbioru Monolog po sezonie oraz w „Dolinie mojej matki” czy Lasy dziecinne z Ciemnego pokoju. W pozostałych jego utworach można zauważyć analizy i głębokie oceny zjawisk społecznych i literackich, jak w „Monologu po sezonie” czy „O paniach jednej maści” również z Ciemnego pokoju.

Warsztat literacki Migo charakteryzuje precyzja w zakresie modernistycznej formy rymowanej, gdzie subtelne i wyrafinowane rymy niedokładne często przyjmują układ nieparzysty. Migo nie boi się także eksperymentować z długością wersów, co daje efekt swobodnej formy i podkreśla jego twórczą inwencję. Pomimo nowatorskich elementów, jego styl pozostaje niezwykle emocjonalny, wypełniony wyszukanymi słowami i subtelnymi środkami stylistycznymi.