Rudolf Schwarz

---

Życiorys

Rudolf Schwarz urodził się 23 marca 1834 roku w Wadowicach. Pochodził z rodziny o niemieckich korzeniach, której członkowie zajmowali się handlem, ciesząc się przy tym względnie wysokim statusem majątkowym. Był jednym z dzieci Franciszka, który pełnił funkcję kupca, asesora magistrackiego oraz właściciela folwarku Szwarcowizna (zm. 1839) i Emilii z rodziny Kotschil. Miał również siostry, a w jego domu rodzinnym muzyka odgrywała ważną rolę.

W Wadowicach zdobywał wykształcenie w szkole głównej normalnej, a później w szkole realnej. Choć jego przeznaczeniem było kontynuowanie rodzinnych tradycji kupieckich, jego pasja do muzyki była nieodłączna. Od piątego roku życia uczył się gry na fortepianie i doskonalił swoje umiejętności na skrzypcach. Teoretyczne podstawy muzyki studiował pod okiem jednego z nauczycieli, Löfflera, który pochodził z Lipska. W 1853 roku odziedziczył sklep w Wadowicach po swoim wujku, w którym pracował przez trzy lata, aby w 1856 roku sprzedać ten interes i przenieść się do Lwowa.

W Lwowie nawiązał współpracę z Henrykiem Fuchsem, zakładając wspólnie sklep galanteryjny, a później także sklep fortepianowy. Jego lokale znajdowały się niedaleko domu przy ul. Teatralnej. Równocześnie rozwijał swoje zainteresowania muzyczne pod kierunkiem znawcy teorii muzyki, Karola Mikulego. W latach 1857-1858 stał się aktywnym członkiem Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego, a wkrótce później zasiadł w jego wydziale.

W tym okresie jego dom stał się miejscem pełnym muzyki i patriotycznej atmosfery. W latach 1869-1873 organizował cykliczne niedzielne „poranki muzyczne”, które zyskały dużą popularność w całym Lwowie. Podczas tych spotkań występował chór mieszany, który sam stworzył i który liczył około 70 osób. Rudolf grał na harmonium, organach, fortepianie oraz skrzypcach. Od 1866 do 1867 sprawował funkcję drugiego dyrygenta w operze Teatru Skarbka, a od 1868 roku pełnił rolę chórmistrza GTM. 12 listopada 1871 roku został mianowany zastępcą dyrektora Towarzystwa.

Rok 1874 oznaczał koniec jego działalności kupieckiej, poświęcił się w pełni karierze muzycznej. W 1875 roku Rudolf został profesorem gry na organach oraz nauczał teorii muzyki na kursie pedagogicznym. Od 19 stycznia 1878 pełnił rolę zastępcy dyrektora artystycznego lwowskiego Konserwatorium i Towarzystwa Muzycznego, a po ustąpieniu K. Mikulego w 1887 roku objął to stanowisko na zasadach tymczasowych. Ostatecznie, 8 maja 1888 roku został wybrany na stałego dyrektora artystycznego Towarzystwa Muzycznego i Konserwatorium. Funkcje te pełnił aż do swojej śmierci, a także redagował „Przegląd Muzyczny”, który ukazywał się krótko od początku 1877 roku. W trakcie swojej pracy kompozytorskiej stworzył niewielką liczbę utworów, w tym preludia, a także napisał podręcznik „Szkoła na harmonium” w 1898 roku, które kierowane było do amatorów.

Podczas powstania styczniowego w 1863 roku został mianowany przez Rząd Narodowy naczelnikiem Okręgu I w Wydziale V miasta Lwowa. Jego dom w centrum miasta służył jako miejsce spotkań dla spiskowców, w tym takich osobistości jak Edmund Różycki, Karol Różycki, Jan Stella-Sawicki, Michał Heydenreich, Romuald Traugutt oraz wielu innych. W jego mieszkaniu produkowano i magazynowano amunicję, a także ukrywano poszukiwanych powstańców, z pomocą żony Rudolfa.

W 1862 roku poślubił Ludmiłę z domu Zawilską, z którą miał trzy córki: Stanisławę (1864-1923, zamężną najpierw z Aleksandrem Tarnawieckim, a potem z Ludwikiem Baldwin-Ramułtem), Marię (zamężną z lekarzem dr. Władysławem Gedlem, babkę Marka Gedla) i Ludmiłę, która była znaną śpiewaczką i nauczycielką śpiewu w Paryżu pod pseudonimem Lody Palasara.

Zmarł niespodziewanie na chorobę serca w Zielone Świątki 24 maja 1899 roku podczas wizyty u córki. Jego pogrzeb, który odbył się 27 maja 1899 roku na starym cmentarzu w Bykowcach, prowadził proboszcz z Sanoka, ks. Bronisław Stasicki. Uczestniczyli w nim żałobnicy z rodziny oraz inne osoby przybyłe z Krakowa i Lwowa.

W wydarzeniu wziął także udział przyjaciel rodziny, lwowski architekt Władysław Halicki, który miał zaszczyt wykonać grobowiec rodzinny.

---

Oceń: Rudolf Schwarz

---