Jan Grudziński (działacz partyjny)

Polityka i administracja

Jan Grudziński, urodzony 5 stycznia 1915 roku w Wadowicach, to postać, która miała znaczący wpływ na polską politykę w czasach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Jego kariera zawodowa naznaczona była rolą działacza partyjnego oraz państwowego, co sprawiło, że stał się jedną z rozpoznawalnych postaci tego okresu.

Zmarł on 7 marca 1991 roku, pozostawiając po sobie ślad w historii współczesnej Polski.

Życiorys

Jan Grudziński był osobą narodowości żydowskiej, z wykształceniem średnim. W okresie przed wybuchem II wojny światowej został skazany na trzy lata więzienia za swoją działalność komunistyczną, którą prowadził w latach 1934–1936. W trakcie wojny przebywał najpierw we Lwowie, a następnie na Uralu, gdzie objął stanowisko oficera politycznego w 2 Armii Wojska Polskiego.

Po zakończeniu II wojny światowej osiedlił się w Bydgoszczy. W tym czasie stał się członkiem pomorskiej grupy operacyjnej KC PPR, której przewodniczył Antoni Alster. W lipcu 1945 roku objął członkostwo w Komitecie Wojewódzkim PPR Pomorza. Następnie, od sierpnia 1945 roku do 10 marca 1946, pełnił funkcję I sekretarza Komitetu Miejskiego PPR w Bydgoszczy, a potem I sekretarza w Gdyni, gdzie pozostawał do marca 1948 roku.

W latach 1951–1954 Grudziński zajmował pozycję kierownika Wydziału Przemysłu Lekkiego KC PZPR, a od stycznia 1954 do lipca 1956 pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Przemysłu Drzewnego i Papierniczego. W okresie od lipca 1956 do marca 1968 był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego.

W wyniku zaangażowania jego córki Ireny w demonstracje studenckie oraz ze względu na jego żydowskie pochodzenie, 11 marca 1968 roku został usunięty z funkcji wiceministra. Na posiedzeniu podstawowej organizacji partyjnej PZPR w ministerstwie leśnictwa w obronie Grudzińskiego wystąpił Zygmunt Berling, ówczesny wiceminister tego resortu, który z tego powodu zrezygnował z członkostwa w partii.

W kolejnych latach Jan Grudziński pracował jako inspektor kredytowy w Narodowym Banku Polskim. Życie osobiste Grudzińskiego było związane z Wacławą, z którą miał dwoje dzieci: Irenę Grudzińską-Gross oraz Włodzimierza.

Przypisy

  1. Krystyna Naszkowska, My, dzieci komunistów, wyd. Czerwone i Czarne, Warszawa 2019, s. 304.
  2. Krystyna Naszkowska, My, dzieci komunistów, wyd. Czerwone i Czarne, Warszawa 2019, s. 293, 298–299.
  3. Krystyna Naszkowska, My, dzieci komunistów, wyd. Czerwone i Czarne, Warszawa 2019, s. 294, 303, 307.
  4. Dariusz Stola, Kampania antysyjonistyczna w Polsce 1967–1968, wyd. ISP PAN, Warszawa 2000, s. 110.
  5. Włodzimierz Janowski, Aleksander Kochański, Informator o strukturze i obsadzie personalnej centralnego aparatu PZPR 1948–1990, pod red. Krzysztofa Persaka, wyd. ISP PAN, Warszawa 2000, s. 156.
  6. Włodzimierz Janowski, Aleksander Kochański, Informator o strukturze i obsadzie personalnej centralnego aparatu PZPR 1948–1990, pod red. Krzysztofa Persaka, wyd. ISP PAN, Warszawa 2000, s. 135.
  7. Jerzy Eisler, Polski rok 1968, wyd. IPN, Warszawa, s. 547.
  8. Jerzy Eisler, Polski rok 1968, wyd. IPN, Warszawa, s. 547–548.
  9. Encyklopedia Gdyni, wyd. Verbi Causa, Gdynia 2006, s. 592.
  10. Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, wyd. PWN, Warszawa 1991, s. 193–202.
  11. Ryszard Kozłowski, Ruch robotniczy w województwie pomorskim w latach 1945–1948, [w:] Acta Universitatis Nicolai Copernici, seria Historia, nr 15 (102) z 1978, s. 41, 48.
  12. Katalog BIP IPN: Jan Grudziński.
  13. Krzysztof Osiński, Czerwona zaraza zaatakowała Bydgoszcz.
  14. M.P. z 1947 r. nr 121, poz. 773 „za zasługi w pracy społecznej i zawodowej”.

Oceń: Jan Grudziński (działacz partyjny)

★★★★★
Średnia ocena:4.48 Liczba ocen:12