Władysław Mączyński

W latach 1915–1933 pełnił funkcję wikariusza oraz katechety w Białej. Od 1924 roku zasłużył sobie na tytuł kanonika. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w listopadzie 1918 roku, włączył się w życie publiczne jako radny miejski Bielska (od 1919), a także jako aktywny działacz społeczno-polityczny.

W obliczu wojny, w 1939 roku, Mączyński został wysiedlony przez Niemców. Kolejnym jego krokiem było objęcie stanowiska administratora w Parafii Matki Bożej Zwycięskiej w Krakowie, gdzie z ogromnym zaangażowaniem zorganizował pomoc dla osób wysiedlonych z terenów anektowanych przez Rzeszę. Jego działania nie ograniczały się tylko do pracy duszpasterskiej; aktywnie włączył się również w działalność konspiracyjną przeciwko okupantom.

W przededniu tragicznego losu, Mączyński był proboszczem (administratorem) parafii w Borku Fałęckim w latach 1939–1941. Jego życie zakończyło się w tragicznych okolicznościach; został aresztowany przez władze hitlerowskie 9 stycznia 1942 roku, a następnie przetransportowany 10 lutego 1942 roku do obozu koncentracyjnego Auschwitz, nosząc numer obozowy 20691. Zmarł tam 23 marca 1942 roku.