Karol Kozłowski (duchowny)

W latach 1910–1918 młody Karol kształcił się w Gimnazjum w Wadowicach, gdzie rozwijał swoje zainteresowania teologiczne. Po tych latach rozpoczął edukację w Wyższym Seminarium Duchownym Archidiecezji Krakowskiej oraz na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W dniu 29 października 1922 roku, w kaplicy Pałacu Arcybiskupów Krakowskich, przyjął święcenia kapłańskie z rąk księcia kard. Adama Stefana Sapiehy.

Po święceniach przez dwa lata kontynuował naukę w Rzymie, gdzie zdobył doktorat z teologii. Jego późniejsze życie zawodowe było bogate w różnorodne doświadczenia. Przez rok był kapelanem księcia metropolity krakowskiego, a następnie wyruszył w podróż naukową do Paryża i Strasburga. Po powrocie do kraju objął stanowisko lektora na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz prefekta krakowskiego seminarium. Dwa lata później, w 1929 roku, został wicerektorem, a kolejne osiem lat spędził jako ojciec duchowny seminarzystów.

Ważnym momentem w jego karierze miało miejsce 3 października 1939 roku, kiedy to został administratorem parafii św. Floriana w Krakowie. Podczas II wojny światowej służył jako duszpasterz w Kleparzu, co podkreśla jego zaangażowanie w duchowe wsparcie społeczności w trudnych czasach. Dodatkowo w listopadzie 1942 roku otrzymał nominację na egzaminatora prosynodalnego oraz członka Komisji Egzaminacyjnej do jurysdykcji kapłanów zakonnych.

Po zakończeniu wojny, w maju 1945 roku, Karol Kozłowski został rektorem Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej, gdzie był przełożonym kleryka Karola Wojtyły. W 1946 roku nadano mu tytuł prałata, a w 1960 roku został kanonikiem Kapituły Katedralnej na Wawelu, gdzie piastował funkcję bibliotekarza oraz archiwariusza. Po rezygnacji z funkcji rektora w 1961 roku, abp Eugeniusz Baziak powołał go na referenta Kurii Metropolitalnej w Krakowie, dyrektora Archiwów Archidiecezjalnych oraz archidiecezjalnego duszpasterza sanktuariów maryjnych.

Karol Kozłowski przez całe swoje życie był osobą niezwykle pracowitą, a jego śmierć związana była z nagłym zachorowaniem na białaczkę. Zmarł 10 września 1966 roku w Krakowie, a jego pogrzeb odbył się w katedrze na Wawelu. Ostateczny spoczynek znalazł na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

W książce „Dar i Tajemnica” papież Jan Paweł II odniósł się do ks. Kozłowskiego, przywołując jego niezapomnianą rolę w duchowym życiu seminarium:

„Po wakacjach roku 1945, jako następca ks. Jana Piwowarczyka, został zamianowany rektorem wadowiczanin, ks. Karol Kozłowski, w okresie przedwojennym Ojciec Duchowny w Seminarium, w którym mu upłynęło prawie całe życie kapłańskie.”

Postać Karola Kozłowskiego stanowi ważny element historii Kościoła katolickiego w Polsce, a jego dziedzictwo trwa do dziś.